قیمت کت و شلوارشان از این رقم بیشتر است!
در روزهای گذشته، یکی از اعضای اتاق بازرگانی توئیت زد: به نظرم دستمزدِ کارگرانِ تهران باید تو رنج ۱۰ میلیون تومن باشه و سیستان و بلوچستان ۳ میلیون تومن و بقیه یه چیزی بین اینا….
این اظهارنظر تقریباً همزمان با جلسه‌ی شورای‌عالی کارِ شنبه نهم دی‌ماه، صورت گرفته است؛ نشستی که برای دومین بار، پیشنهادِ موکد وزارت اقتصاد برای به کرسی نشاندنِ «دستمزد منطقه‌ای» در دستور کار اصلی جلسه قرار گرفت.
در آن نشست، مدیران وزارت اقتصاد با تمام توان از «منطقه‌ای شدنِ دستمزد» دفاع کردند؛ در این اظهارنظر نیز یکی از اعضای اتاق بازرگانی، از پیشنهاداتِ بسیار علمی و کارشناسانه‌ی خود برای توزیع دستمزدها در سراسر کشور رونمایی کرده است: دستمزد کارگران تهرانی، حدود ۱۰ میلیون تومان، دستمزد کارگران در سیستان و بلوچستان ۳ میلیون تومان و در باقی استان‌ها یک عددی بین این‌ها، یعنی دستمزدی بین ۳ تا ۱۰ میلیون تومان!
این ادعا آن‌چنان ناعادلانه و این منطق آن چنان دور از قانون و عدالت است که برای مردود دانستن آن نیاز به استدلال چندانی نیست؛ امروز چطور می‌شود در سیستان و بلوچستان با ماهی ۳ میلیون تومان حقوق یک خانواده را اداره کرد؟ اصلاً یک نفر می‌تواند با این پول یک هفته یا حتی سه روز زندگی کند؟
محسن باقری، از نمایندگان کارگری شورای‌عالی کار گفت: اصرار آقایان بر مزد منطقه‌ای، چندین سال است که ادامه دارد؛ باید گفت رویکرد وزارت اقتصاد همان رویکرد اتاق بازرگانی‌ست و خط مشی این اتاق و همسویان آن در لایه‌های فرادست، از تفکراتِ تعدیلی نهادهایی مانند موسسه خیریه نذر اشتغال در اصفهان تغذیه می‌شود. این نهادِ مثلاً خیریه سال‌هاست که به دنبال حذف حداقل دستمزد است و می‌خواهد دستمزد را بنا به میل و خواست کارفرمایان، «توافقی» کند؛ به این معنا که کارفرمای سودجو به یک زن محتاج و سرپرست خانوار بگوید روزی ۸ ساعت کار کن اما من ماهی ۳ میلیون تومان بیشتر حقوق نمی‌دهم!
آنهایی که می‌گویند کارگران سیستان و بلوچستان باید با ماهی ۳ میلیون تومان حقوق زندگی کنند، قیمت کت و شلوار خودشان بیشتر از ۳ میلیون تومان است! خودشان روی پول نشسته‌اند و برای ما کارگران زحمتکش در محروم‌ترین نقاط کشور تصمیم می‌گیرند، واقعاً جای تاسف دارد!
